Dzisiejszą
porcję analiz otwiera zestawienie statystyk drużynowych. Jako że
jest to podsumowanie ogólnosezonowe to kwestie formy ostatnich
spotkań pozwolę sobie przemilczeć. Zostają więc tylko pojedyncze
rankingi - bramek straconych, gdzie plasujemy się na najniższym
stopniu podium, goli strzelonych, gdzie jesteśmy gorsi tylko od
Bournemouth oraz enigmatyczne, niewiele znaczące zestawienie goli z
rzutów różnych. Czym prędzej opuśćmy więc tę kategorię i
przejdźmy do znacznie bardziej żywiołowych statystyk
indywidualnych.
Najważniejsza
klasyfikacja - średnia ocen - padła łupem Wilków. Wygrał ją,
utrzymujący się przez cały sezon w ścisłej czołówce tego
zestawienia Richard Stearman, a tuż za nim uplasował się Tommy
Rowe, który na to drugie miejsce zapracował przede wszystkim
imponującą drugą częścią sezonu. Kategorię, na którą
najwięcej uwagi zwracają kibice, czyli walkę o miano króla
strzelców wygrał Callum Wilson, który wyprzedził innych
napastników, których mocno chwaliłem w trakcie sezonu - Wellsa,
Graya, Grabbana oraz Benta, który cały sezon trzymał się gdzieś
w cieniu, ale po cichu robił swoje i uzbierał świetne 22 gole. W
czołowej piątce nie znalazł się żaden z Wilków, ale gdyby
rozszerzyć grupę badawczą do 10 snajperów, to pojawiliby się i
Afobe (21 trafień), i Doyle (20), a gdzieś bardzo blisko byłby
Dicko (16). Irlandczyk wygrał ponadto klasyfikację procentu celnych
strzałów oraz zajął drugą pozycję pod względem średniej minut
na bramkę. Afobe z kolei utrzymał, a nawet jeszcze uwypuklił
dominację w statystyce kluczowych podań. Młody Anglik pojawił się
także w kategorii zawodnika meczu, gdzie z sześcioma wyróżnieniami
zajął 4 pozycję. Pozostałe statystyki z udziałem Wilków to
klasyfikacje stricte defensywne. I tak: Stearman triumfował również
w rankingu kluczowych wślizgów i wspólnie z Afobe pojawił się w
dziedzinie odniesionych zwycięstw. Ikeme wspiął się na 4 miejsce
w klasyfikacji straconych bramek. Batth z kolei starał się jak mógł
w przeciągu całego sezonu i w końcu dopiął swego i
"zatriumfował" pod względem żółtych kartek. Pozostałe
istotne kategorie, w których nie znalazło się miejsce dla Wilków
padły łupem Chrisa Eaglesa z Brighton (asysty) oraz Bena Amosa z
Fulham (czyste konta).
Wewnątrzzespołowe
podsumowanie to w sezonie 2014/15 czysta przyjemność. Cała kadra
spisała się na medal i dołożyła swoją, nawet nie cegiełkę,
tylko cegłę do awansu. Patrząc na obrazki od razu można zwrócić
uwagę na moje zamiłowanie do rotacji. Z całej 27osobowej kadry
jedynie Ricketts i Margreitter nie pojawili się na placu gry nawet
na moment. Doherty zagrał tylko w 2 meczach, ale cała reszta, a
więc 24 piłkarzy ma na swoim koncie ponad 10 występów. Wszyscy w
zespole są zadowoleni z pełnionych funkcji i z tego, że cieszą
się moim zaufaniem. Fani Wolverhampton najczęściej mogli
delektować się grą Afobe, który zagrał w 43 meczach i Doyle'a
(42). Pod względem bramek cała trójka moich snajperów spisała
się rewelacyjnie i pozwoliła reszcie zespołu skupić się na
innych aspektach gry. Klasyfikacja asyst dzieli się z kolei niemal
równo pomiędzy Wilków. Po 8 decydujących podań mają Afobe,
Henry i Sako, 7 zanotował Mesca, a po 6 Dicko i Golbourne. Na miano
zawodnika meczu 6 razy zasłużył Afobe, a po 4 Stearman, Batth i
Doyle. Celność podań okazała się domeną środkowych pomocników,
co jest naturalne, ale świetne wyniki osiągnęli również
napastnicy. W odbiorze piłki najlepsze wyniki osiągnęli Saville
oraz Batth, Stearman i McDonald. Średnia ocen wyraźnie poszła w
górę w końcówce sezonu. Zachwycające rezultaty, a więc takie
powyżej 7.15 osiągnęła spora grupa Wilków - Kuszczak, Iorfa,
Stearman, Vallejo, Rowe, Afobe, Batth i Sako. Jestem bardzo dumny z
tego osiągnięcia i głęboko wierzę w to, że moi piłkarze pokażą
swój potencjał także w BPL.
Posezonowe
zebranie zespołu wykorzystaliśmy do przyznania i ogłoszenia
wewnątrzzespołowych wyróżnień. Piłkarzem roku według kibiców
jednoznacznie uznano Richarda Stearmana, który zdobył 3/4
wszystkich głosów. Co 5 kibic oddał swój głos na Afobe lub
Dicko, a 7% fanów zagłosowało na kogoś innego. Wybór zwycięzcy
jest jak najbardziej trafny, ale jego dominacja nad innymi jest
zadziwiająco duża. Dziwi mnie nieobecność w ścisłej czołówce
Tommy'ego Rowe i Bakarego Sako, gdyż uważam, że zasłużyli oni na
podium równie mocno, a może jeszcze bardziej niż Dicko. Na
zebraniu ogłoszono też skład najlepszej jedenastki Wolves za
miniony sezon. Personalnie wydaje się, że nie ma tam zaskoczeń.
Powiedziałbym, że jest to najbardziej optymalne zestawienie
minionego sezonu. Gdybym nie stosował rotacji w takim stopniu, to
właśnie ta jedenastka rozpoczynałaby porażającą większość
spotkań. Nie przeciągając, oddajmy więc pole wilczym bohaterom
sezonu 2014/15.
Głęboko
wierzyłem w to, że moi wilczy podopieczni znajdą również uznanie
federacji, przyznającej nagrody sezonowe. Zwłaszcza, że w prasie
pojawiało się mnóstwo informacji, że Afobe jest faworytem do
miana młodego piłkarza roku, a Sako do seniorskiej wersji tej
nagrody. Balon oczekiwań został napompowany do granic i... Pękł
na ceremonii wręczenia wyróżnień. Żaden z Wilków nie został
doceniony, co uważam za co najmniej dziwne. Wygraliśmy przecież
rozgrywki, pokazując kawał świetnego futbolu, a mimo to nie
dostajemy żadnej nagrody... Żadnej piłkarskiej, bo statuetka
najlepszego trenera roku trafiła w moje ręce. Nie potrafię jednak
cieszyć się z tego wyróżnienia, mając świadomość, że
niesłusznie okradziono nas z innych wyróżnień. I tak: Młodym
Piłkarzem Roku został Cauley Woodrow z Fulham, choć jego liczby
wypadają bardzo blado przy osiągnięciach Afobe. Seniorskie
wyróżnienie w tej dziedzinie trafiło do Lewisa Grabbana. To
rozstrzygnięcie jestem jeszcze w stanie zrozumieć, gdyż snajper
Norwich, obiektywnie patrząc, ma za sobą wybitny sezon. Sako mógłby
dostać tę nagrodę, gdyby zagrał więcej spotkań w lidze, co
uniemożliwił mu Puchar Narodów Afryki i kontuzje. Drużyna roku
także wygląda na mocno naciąganą. Ogłoszono tradycyjnie
najlepszą jedenastkę oraz siedmiu rezerwowych. Podstawowe prawa
logiki nakazują przypuszczać, że największy odsetek wyróżnionych
powinni stanowić zawodnicy zwycięzcy rozgrywek, czyli w tym
przypadku Wolverhampton. Jak nietrudno zgadnąć wcale tak nie
jest... Do pierwszej jedenastki przydzielony został tylko Stearman,
a na ławkę załapał się jeszcze Afobe. I to wszystko... Mamy
ledwie dwóch przedstawicieli, podczas gdy takie Norwich i
Bournemouth wprowadzili do osiemnastki po 4 swoich piłkarzy,
Reading, podobnie jak my, dwóch, a spadające z Championship Millwall jednego... Żenada.
Miejsce w jedenastce, jak psu buda, należało się Tommy'emu Rowe, a
na ławce powinien się znaleźć jeszcze Danny Batth. Tak byłoby
sprawiedliwie, ale może wymagam zbyt wiele? Federacja mogła wcale
nie przyznawać tych nagród, zamiast manipulować wynikami.
Wściekłość na FA zagłuszyła inne odczucia, w tym radość ze
zdobytego tytułu. Czym prędzej więc przestaję więc myśleć o
"wyróżnieniach", zostawiając w sobie poczucie mentalnego
zwycięstwa, ale skupiając się na nowych celach.
Rozgrywki Championship zakończyły się już drugiego maja, a datę rozpoczęcia przygotowań do nowego sezonu wyznaczyłem na początek lipca. Teoretycznie moi piłkarze mogliby więc pojechać na dwumiesięczne wakacje. Nie chciałem jednak na to pozwolić, wiedząc, że przez tak długi czas zardzewieją i ponowne doprowadzenie ich do formy zajmie wieki. Podjąłem więc jedyną słuszną decyzję, nakazując Wilkom zostać w klubie na dodatkowe 2-3 tygodnie. Właśnie na jednym z takich zarządzonych ponadprogramowo treningów doszło do nieszczęśliwego zdarzenia. Sammy Ameobi doznał groźnie wyglądającej kontuzji. Liczyłem, że nie taki diabeł straszny i diagnoza będzie łagodniejsza, niż by się wydawało widząc to zdarzenie na żywo... Nigeryjczyk naderwał mięśnie skośne brzucha, a to wiąże się z około dwumiesięczną przerwą. Wielka szkoda, bo Ameobi właśnie stracił szansę na udany urlop, a także wielka strata, gdyż Sammy na pewno nie zdąży przygotować się na pierwsze mecze nowego sezonu. Ta kontuzja zapewne pogrzebie plany odnośnie redukcji liczby skrzydłowych w kadrze, co planowałem na to okienko, ale nie ma co zaprzątać sobie tym głowy. Ważne jest tylko to, by Ameobi wrócił do gry w terminie, a może nawet wcześniej
Tyle na dziś, jutro zacznę podsumowania sezonu w innych najsilniejszych rozgrywkach w Europie. Zapraszam!
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz